
Bij de eerste dacht ik nog; jeetje wat vreselijk en wat betreurenswaardig allemaal en wat ontzettend fijn dat meneer en mevrouw Klont nu weer enigszins slank en happy zijn, maar na de zoveelste S.O.S. Sonja en Biggest Losers, of hoe die programma's ook mogen heten, gaat deze reactie snel over in een aanzwellend gevoel van intense tegenzin.
Je zou toch verwachten dat de zeer zwaarlijvigen die deze aartkloot bestieren deze programma's ook allemaal hebben gezien, en inmiddels zelf wel kunnen bedenken dat ze hun dieet van hamburgers en chips het beste kunnen afwisselen met een worteltje hier en daar, dat het verstandiger is door je huis te wandelen dan er in een karretje doorheen te rijden en dat het waarschijnlijk geen kwaad kan om -als het echt de spuigaten uitloopt- een therapeut te benaderen om de onderliggende problematiek aan te pakken. Maar schijnbaar hebben ze daar nog steeds massaal de hulp van televisieprogramma's bij nodig.
En op te maken uit de frequentie waarmee dit soort programma's hardnekkig uit de grond wordt gestampt zijn er ook kuddes kijkers die er geen genoeg van kunnen krijgen. Ze kijken naar zo'n programma en verkneukelen zich bij het zien van een arme stakker - laten we hem voor het gemak maar even Barrie noemen- die nat van het zweet van zoveel inspanning naar zijn speciaal aangepaste auto waggelt om vervolgens te stoppen bij de McDrive en daar tien hamburgers, acht frites en vijf McFlurry's te bestellen om die met de camera er bovenop allemaal in één keer naar binnen te proppen en vervolgens snotterend en terwijl de etensresten tegen de voorruit van de auto aanvliegen op te biechten dat hij het helemaal zat is en het zo graag anders zou zien.
Op dat punt worden de hulptroepen erbij gesleept en voor je het weet paradeert één of andere diëtiste hoofdschuddend door Barries keuken om resoluut al het 'foute eten' in de prullenbak te doen verdwijnen en hem slablaadjes en tomaten voor zijn neus te houden. De walging op Barries gezicht bij het zien van deze vijandige vetlozen die zijn leven binnendringen is niet te missen.
Ik kan maar niet begrijpen wat er leuk aan is om hiernaar te kijken, maar het zal waarschijnlijk niet veel anders zijn dan de reden dat ik er plezier aan beleef om programma's als De Gouden Kooi en Oh Oh Cherso te zien. (Waar menigeen graag een soortgelijk stuk genaamd domme mensen televisie over zou schrijven, daar ben ik me van bewust. ) De reden is waarschijnlijk dat je je even beter kunt voelen over jezelf. Je eigen leven kan dan nog zo'n mislukking zijn, maar in ieder geval hoef jij niet 's avonds in bed te worden getakeld om bezocht te worden door een verpleegkundige die vakkundig een doekje tussen al je rollen doorhaalt. En in ieder geval verpest jij de kans op een eventuele baan, of om überhaupt ooit nog serieus te worden genomen, niet door op televisie in je eigen kots te gaan liggen rollen of totaal lam in plat Haags een meisje te versieren door de magische woorden: "Je lijkt wel een paradijsvogel" in haar oor te kwelen, om vervolgens bij het ontbijt nonchalant in de groep te gooien dat je vangst van vorige avond (want ja, dit was alles wat de dame in kwestie hoefde te horen om overgehaald te worden en zich mee te laten tronen naar de luxe villa) ongesteld was en er dus weinig spannends is gebeurd.
Ineens schiet me te binnen dat deze twee groepen elkaars programma's waarschijnlijk voor hetzelfde doeleinde gebruiken als de rest van de wereld en dat is ze eigenlijk ook wel weer gegund, want ook zij moeten ergens troost uit kunnen putten.
Blijft er nog één nijpende vraag over...: Waar moet Terror Jaap naar kijken?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten