Er zijn er een heleboel van en ze zijn stuk voor stuk behoorlijk populair. En dat terwijl ze allemaal verdacht veel op elkaar lijken. Ik heb het over Engelse detectiveseries.
Het belangrijkste ingrediënt is een grijze, vermoeide detective inspector (Verder: DI), die kettingrokend door de straten van één of ander pittoresk Engels dorpje slentert, waar de ene helft van de inwoners bij bosjes wordt afgeslacht door de andere helft. (Ik zou na een aantal moorden toch eens rond gaan kijken naar een ander knus dorp, maar schijnbaar zijn de mensen die dit dorp bevolken er zo aan gehecht dat ze het risico om door de buren een kopje kleiner gemaakt te worden maar voor lief nemen.) Al steunend en mopperend reist de DI heen en weer tussen de straten, waar hij mensen ondervraagt en achtervolgingen inzet, en de pub, waar hij steevast teveel drinkt. Als hij niet aan het drinken is in de pub is de DI overigens bijna altijd etend in beeld. Traditiegetrouw wordt hij vervolgens gebeld net op het moment dat hij de tweede hap van zijn zojuist aangeschafte fish and chips wil nemen, waardoor hij gedwongen is de maaltijd bijna in zijn geheel te laten staan. (Ik vermoed dat dit met opzet zo wordt gepland, om de calorie inname van de acteurs wat te beperken, zodat zij niet tonnetje rond weer terugkeren na een seizoen van opnames) Hoe dan ook, er gaat in ieder geval behoorlijk wat goed eten verloren in het leven van de Engelse speurneus.
De DI wordt op de voet gevolgd door een ondergeschikte, die al zijn nukken over zich heen krijgt en dit alles geduldig zal moeten slikken. Sterker nog, deze ondergeschikte krijgt alle rotklusjes toegewezen: Constable, ga jij maar even een kijkje nemen in die naar urine stinkende, duistere steeg waar zich waarschijnlijk een koelbloedige moordenaar schuilhoudt. Of: Constable, als jij nou eens achterstevoren door die schoorsteen klimt en daarna kniediep door de blubber waadt om bewijs te verzamelen. Of: Ojee, nou heb ik 50.000 lucifers uit mijn handen laten vallen. Raap jij die even op, wil je? Ja, het is een waar festijn om het hulpje van de doorsnee DI te zijn.
Dit zal dan wel komen doordat de DI zijn frustraties over zijn baas moet afreageren, van wie hij steevast allergische reacties krijgt alleen al door het horen van diens naam. De desbetreffende baas is namelijk in de meeste gevallen een onredelijke man, zonder een greintje gevoel voor humor, die in zijn uitbundig gedecoreerde uniform op zijn fluwelen sofa zit en geen flauw benul heeft van hoe het er op straat aantoe gaat. Tevens is de baas het structureel oneens met de onorthodoxe werkwijze van de DI, maar omdat de DI nou eenmaal zonder uitzondering elke zaak oplost is hij onmisbaar en is ontslag geen optie, hoe onaangepast en onbeschoft hij ook is en hoeveel regels hij ook aan zijn spreekwoordelijke laars lapt.
Want regels negeren is naast pogingen doen fish and chips binnen te krijgen, het drinken van teveel pints en het rondcommanderen van ondergeschikten een ware specialiteit. Als hij het nodig acht, schroomt de DI niet om ergens in te breken, belastend bewijs te planten of illegaal een peuter aan een ondervraging te onderwerpen. En hier mag dan wel regelmatig irritatie over ontstaan, buiten wat hoofdschuddend gezucht in de ruimte van de kant van de baas, zijn er nooit daadwerkelijk consequenties aan verbonden. Het doel heiligt hier overduidelijk de middelen.
Het belangrijkste ingrediënt is een grijze, vermoeide detective inspector (Verder: DI), die kettingrokend door de straten van één of ander pittoresk Engels dorpje slentert, waar de ene helft van de inwoners bij bosjes wordt afgeslacht door de andere helft. (Ik zou na een aantal moorden toch eens rond gaan kijken naar een ander knus dorp, maar schijnbaar zijn de mensen die dit dorp bevolken er zo aan gehecht dat ze het risico om door de buren een kopje kleiner gemaakt te worden maar voor lief nemen.) Al steunend en mopperend reist de DI heen en weer tussen de straten, waar hij mensen ondervraagt en achtervolgingen inzet, en de pub, waar hij steevast teveel drinkt. Als hij niet aan het drinken is in de pub is de DI overigens bijna altijd etend in beeld. Traditiegetrouw wordt hij vervolgens gebeld net op het moment dat hij de tweede hap van zijn zojuist aangeschafte fish and chips wil nemen, waardoor hij gedwongen is de maaltijd bijna in zijn geheel te laten staan. (Ik vermoed dat dit met opzet zo wordt gepland, om de calorie inname van de acteurs wat te beperken, zodat zij niet tonnetje rond weer terugkeren na een seizoen van opnames) Hoe dan ook, er gaat in ieder geval behoorlijk wat goed eten verloren in het leven van de Engelse speurneus.
De DI wordt op de voet gevolgd door een ondergeschikte, die al zijn nukken over zich heen krijgt en dit alles geduldig zal moeten slikken. Sterker nog, deze ondergeschikte krijgt alle rotklusjes toegewezen: Constable, ga jij maar even een kijkje nemen in die naar urine stinkende, duistere steeg waar zich waarschijnlijk een koelbloedige moordenaar schuilhoudt. Of: Constable, als jij nou eens achterstevoren door die schoorsteen klimt en daarna kniediep door de blubber waadt om bewijs te verzamelen. Of: Ojee, nou heb ik 50.000 lucifers uit mijn handen laten vallen. Raap jij die even op, wil je? Ja, het is een waar festijn om het hulpje van de doorsnee DI te zijn.
Dit zal dan wel komen doordat de DI zijn frustraties over zijn baas moet afreageren, van wie hij steevast allergische reacties krijgt alleen al door het horen van diens naam. De desbetreffende baas is namelijk in de meeste gevallen een onredelijke man, zonder een greintje gevoel voor humor, die in zijn uitbundig gedecoreerde uniform op zijn fluwelen sofa zit en geen flauw benul heeft van hoe het er op straat aantoe gaat. Tevens is de baas het structureel oneens met de onorthodoxe werkwijze van de DI, maar omdat de DI nou eenmaal zonder uitzondering elke zaak oplost is hij onmisbaar en is ontslag geen optie, hoe onaangepast en onbeschoft hij ook is en hoeveel regels hij ook aan zijn spreekwoordelijke laars lapt.
Want regels negeren is naast pogingen doen fish and chips binnen te krijgen, het drinken van teveel pints en het rondcommanderen van ondergeschikten een ware specialiteit. Als hij het nodig acht, schroomt de DI niet om ergens in te breken, belastend bewijs te planten of illegaal een peuter aan een ondervraging te onderwerpen. En hier mag dan wel regelmatig irritatie over ontstaan, buiten wat hoofdschuddend gezucht in de ruimte van de kant van de baas, zijn er nooit daadwerkelijk consequenties aan verbonden. Het doel heiligt hier overduidelijk de middelen.
Een ander belangrijk punt is natuurlijk het gecompliceerde contact met vrouwen. De DI is niet getrouwd, omdat hij al getrouwd is met zijn werk. (En waarschijnlijk speelt ook ergens wel mee dat hij nou niet bepaald een feestneus eerste klas is) Aan vrouwelijke aandacht ontbreekt het hem echter zeker niet. Ondanks dat de DI absoluut niet bijster aantrekkelijk is, vallen vele vrouwen die zijn pad kruisen acuut in katzwijm en volgt ene romantische tête-à-tête na de andere. Helaas blijkt de nieuwe vlam negen van de tien keer uitendelijk ofwel een corrupte mede-agente, ofwel een regelrechte schurk die medeplichtig is aan de roof of moord waar de DI nou net onderzoek naar deed. Die enkele keer dat er wel een betrouwbaar sujet tussen zit laat hij haar aan de lopende band middenin een date zitten (en natuurlijk ook hier net op het moment dat een dampende maaltijd op tafel verschijnt) omdat hij wordt opgeroepen of hem iets van groot belang te binnen schiet, of nog erger; hij vergeet überhaupt dat hij een afspraak had en laat de arme ziel in de regen staan verkleumen. Dit valt vanzelfsprekend niet in goede aarde bij de dame. Zo'n misstap zal hem wellicht tot tweemaal toe vergeven worden, maar als het ritueel zich keer op keer herhaalt (en geloof me, dat is het geval) is het einde verhaal en kan de hele poppenkast weer van voor af aan beginnen.
Uiteraard doemt er tijdens het oplossen van een zaak altijd een moment op dat het onderzoek op een dood spoor lijkt te zitten, maar niet gevreesd; de DI zoekt tegen die tijd gewoon een bankje op ergens in de weilanden om daar een tijdje voor zich uit te gaan zitten staren en voor je het weet schiet hem in een helder moment iets te binnen waardoor alle puzzelstukken als een bliksemslag bij heldere hemel in elkaar vallen. Het enige wat dan nog hoeft te gebeuren is het opsporen van de schuldig bevonden vlegel, om hem in een gestreepte overall te hijsen en voor lange tijd achter de tralies te doen verdwijnen.
Niemand schijnt te struikelen over het feit dat de plotseling opgekomen ingeving totaal vergezocht is en dat geen normaal mens er ooit was opgekomen, maar we hebben hier dan ook met een heuse hoogbegaafde DI te maken.
Om je een idee te geven, de volgende situatie zou heel goed zo uit een willekeurige Engelse detective gegrepen kunnen zijn:
Stel je de moeilijk kijkende DI voor om zich heen turend op een bankje. Dan valt zijn blik op de overblijfselen van een verjaardagstaart, die toevallig naast zijn bankje liggen. Daarop volgt een plotseling gealarmeerde blik. Was mevrouw Jansen niet jarig op 26 mei? En is Pietje op 26 mei niet weggebleven van de kerk? En dat terwijl hij vorig jaar op de verjaardag van mevrouw Jansen wel in de kerk is geweest...Dat is natuurlijk verdacht. En precies op het tijdstip van de mis waar Pietje dit jaar bij uitzondering niet was, is de moord op Keesje gepleegd...
TADAAA! Weer een zaak opgelost. De DI kan zoals altijd triomfantelijk zijn tong uitsteken naar zijn onredelijke baas.
Wie zei dat moorden oplossen ingewikkeld is?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten