Topbedelaars

In Maastricht hebben ze het moeilijk de laatste tijd. Of ze boffen. Het kan beide kanten op als je de koppen in het nieuws leest: "Maastricht wordt geteisterd door Roemeense topbedelaars." Aan de ene kant ben je geneigd opgelucht te zijn dat Maastricht niet jouw woonplaats is, maar aan de andere kant hebben ze daar wel mooi bedelaars van de bovenste plank getroffen. En zoals met alles hebben mensen nou eenmaal de gewoonte het liefst het beste van alles te willen; Niet alleen zijn dit Roemeense bedelaars in plaats van die eeuwige kaaskoppen, maar het is bovendien het neusje van de zalm onder de bedelaars. En als je dan toch geplaagd mag worden door bedelend volk dan heb je toch bij voorkeur met de crème de la crème te maken zou je zeggen.

Hoe vaak komt het in de rest van het land niet voor dat er weer één of andere amateur je van geld probeert te ontdoen door onbeholpen op een blokfluit te jengelen met naast hem een ondefinieerbaar vod dat voor een pet moet doorgaan. Of je loopt in een steeg weer eens tegen de middelmatige maar iets brutalere bedelaar op die een waterpistool tegen je slaap drukt, roept: "Je geld of je leven!" en zich, na gelaten je hoongelach in ontvangst te hebben genomen en je slaap voor de vorm toch maar even nat te hebben gespoten, met een rood hoofd van schaamte omkeert al mompelend dat hij nog wel zo goed had geoefend. Of, en dat is misschien nog wel het meest trietse voorbeeld, de bedelaar die -na het nemen van een aantal alcoholische versnaperingen teveel- in je richting probeert te zwalken om je met dubbele tong om wat geld te vragen, maar de vraag in plaats van aan jou per ongeluk aan een toevallig aanwezige lantaarnpaal richt en vervolgens beledigd is als de desbetreffende lantaarnpaal niet reageert op zijn o zo overtuigende smeekbeden. Wie herkent zich niet in tenminste één van deze situaties?

In Maastricht hebben ze geen last van dit soort jammerlijk mislukte bedelpogingen en dat levert mij persoonlijk naast de eerder genoemde opluchting, toch ook een steek van jaloezie op. Daar weten ze tenminste wat ze doen.

Dit alles geeft te denken of er wellicht een bedelopleiding bestaat waar wij niets vanaf weten, waardoor deze overduidelijke hiërarchie wordt veroorzaakt. Mensen in gescheurde kleding en met besmeurd gezicht die bij volle maan bijeen komen om zich de fijne kneepjes van het bedelaarsvak meester te maken. Natuurlijk wel na auditie te hebben gedaan voor een strenge jury van professionals, want er moet van nature wel enig talent aanwezig zijn. De eerste de beste waterpistool zwaaiende flapdrol zal uiteraard niet worden toegelaten en zal hierdoor altijd gedoemd zijn tot amateurisme. Het bedelen in Maastricht zal voor hem een soort fatamorgana zijn. Een ongrijpbare luchtspiegeling en een droom die nooit uit zal komen.

Diegenen die de opleiding afronden (want er vallen tussendoor ook nog genoeg ongelukkigen af die de benodigde x-factor toch niet blijken te bezitten) krijgen aan het eind een diploma mee met daarop de stad waar ze hun vak mogen uitoefenen. Alleen de echte talenten -en schijnbaar zitten deze Roemenen boordevol talent- krijgen toegang tot bedelwalhalla Maastricht.

Terwijl ik dit schrijf krijg ik ineens een goed idee voor een nieuwe talentenjacht: "Bedelen met sterren" Bekende Nederlanders krijgen les van de echte Roemeense topbedelaar en strijden om de titel "Hollands next topbeggar" De winnaar mag een week lang meebedelen in Maastricht en alle bij elkaar gesprokkelde verdiensten houden. Wellicht is Henk-Jan Smits bereid om in de jury plaats te nemen, aangezien hij toch alles aanneemt wat op zijn pad komt en er bovendien uiziet alsof hij in het verleden wel wat ervaring heeft opgedaan op dit gebied. Hij heeft het alleen nooit tot Maastricht weten te schoppen.